Już w XVIII wieku mikrometry wkroczyły na scenę produkcyjną w ramach rozwoju przemysłu obrabiarkowego. Do dziś mikrometr pozostaje jednym z najbardziej wszechstronnych precyzyjnych narzędzi pomiarowych w warsztacie. Zobaczmy teraz, jak narodził się mikrometr.
Ludzie po raz pierwszy zastosowali zasadę nici do pomiaru długości przedmiotów w XVII wieku. W 1638 roku W. Gascogine, astronom z Yorkshire w Anglii, zastosował zasadę nici do pomiaru odległości gwiazd. Później, w 1693 roku, wynalazł linijkę mierniczą zwaną „mikrometrem suwmiarki”.
Jest to układ pomiarowy z gwintowanym wałem przymocowanym do obrotowego pokrętła na jednym końcu i ruchomymi szczękami na drugim. Odczyty pomiarów można uzyskać poprzez zliczenie obrotów pokrętła z tarczą odczytową. Tydzień tarczy odczytowej dzieli się na 10 równych części, a odległość mierzy się przesuwając pazur pomiarowy, co stanowi pierwszą próbę zmierzenia długości przez człowieka za pomocą gwintu.
Precyzyjne przyrządy pomiarowe były dostępne na rynku dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Sir Joseph Whitworth, twórca słynnej „nici Whitwortha”, stał się czołową postacią w promowaniu komercjalizacji mikrometrów. Firma Brown & Sharpe z amerykańskiej firmy B&S odwiedziła Międzynarodową Wystawę Paryską w 1867 roku, gdzie po raz pierwszy zobaczyła mikrometr Palmera i przywiozła go z powrotem do Stanów Zjednoczonych. Firma Brown & Sharpe dokładnie przestudiowała mikrometr, który przywiozła z Paryża, i dodała do niego dwa mechanizmy: mechanizm zapewniający lepszą kontrolę wrzeciona oraz blokadę wrzeciona. Wyprodukowali mikrometr kieszonkowy w 1868 roku i wprowadzili go na rynek w roku następnym.
Od tego czasu dokładnie przewidywano potrzebę stosowania mikrometrów w warsztatach produkujących maszyny, a wraz z rozwojem obrabiarek szeroko stosowano mikrometry odpowiednie do różnych pomiarów.
