انسان ها برای اولین بار در قرن هفدهم از اصل نخ برای اندازه گیری طول اجسام استفاده کردند. در سال 1638، W. Gascogine، ستاره شناس در یورکشایر، انگلستان، از اصل نخ برای اندازه گیری فاصله ستارگان استفاده کرد. بعدها، در سال 1693، او خط کش اندازه گیری به نام "میکرومتر کولیس" را اختراع کرد.

این یک سیستم اندازه گیری است که یک شفت رزوه دار متصل به یک چرخ دستی در یک انتها و فک های متحرک در سمت دیگر است. قرائت های اندازه گیری را می توان با شمارش چرخش های یک چرخ دستی با یک صفحه نمایش به دست آورد. هفته صفحه خواندن به 10 قسمت مساوی تقسیم می شود و فاصله با حرکت پنجه اندازه گیری اندازه گیری می شود که اولین تلاش انسان برای اندازه گیری طول با نخ پیچ را محقق می کند.

ابزارهای اندازه گیری دقیق تا اواخر قرن نوزدهم به صورت تجاری در دسترس نبودند. سر جوزف ویتورث، که اختراع معروف "نخ وایتورث" بود، به چهره پیشرو در ترویج تجاری سازی میکرومترها تبدیل شد. براون و شارپ از شرکت آمریکایی B&S از نمایشگاه بین المللی پاریس که در سال 1867 برگزار شد، بازدید کردند، جایی که آنها میکرومتر پالمر را برای اولین بار دیدند و آن را به ایالات متحده آوردند. براون و شارپ میکرومتری را که از پاریس آورده بودند به دقت مطالعه کردند و دو مکانیسم به آن اضافه کردند: مکانیزمی برای کنترل بهتر دوک و قفل دوک. آنها میکرومتر جیبی را در سال 1868 تولید کردند و سال بعد آن را به بازار آوردند.

از آن زمان ضرورت وجود میکرومتر در کارگاه‌های ماشین‌سازی به‌طور دقیق پیش‌بینی شد و میکرومترهای مناسب برای اندازه‌گیری‌های مختلف با توسعه ماشین‌ابزار به‌طور گسترده مورد استفاده قرار گرفتند.