İnsanlar nesnelerin uzunluğunu ölçmek için ilk kez 17. yüzyılda iplik prensibini kullandılar. 1638'de İngiltere, Yorkshire'da gökbilimci olan W. Gascogine, yıldızların uzaklığını ölçmek için iplik ilkesini kullandı. Daha sonra 1693 yılında "kumpas mikrometresi" adı verilen bir ölçüm cetveli icat etti.

Bu, bir ucunda dönen bir el çarkına bağlı dişli bir şafta, diğer ucunda ise hareketli çenelere sahip bir ölçüm sistemidir. Ölçüm değerleri, bir el çarkının dönüşlerinin bir okuma kadranı ile sayılmasıyla elde edilebilir. Okuma kadranının haftası 10 eşit parçaya bölünür ve ölçüm tırnağı hareket ettirilerek mesafe ölçülür, bu da insanoğlunun vida dişi ile ilk uzunluk ölçme denemesini gerçekleştirir.

Hassas ölçüm aletleri 19. yüzyılın sonlarına kadar ticari olarak mevcut değildi. Ünlü "Whitworth ipliğini" icat eden Sir Joseph Whitworth, mikrometrelerin ticarileşmesini teşvik eden öncü isim oldu. American B&S Company'den Brown & Sharpe, 1867'de düzenlenen Paris Uluslararası Fuarı'nı ziyaret ederek Palmer mikrometresini ilk kez gördüler ve Amerika Birleşik Devletleri'ne geri getirdiler. Brown & Sharpe, Paris'ten getirdikleri mikrometreyi dikkatle inceledi ve ona iki mekanizma ekledi: iş milinin daha iyi kontrol edilmesini sağlayan bir mekanizma ve bir iş mili kilidi. 1868 yılında cep mikrometresini ürettiler ve ertesi yıl piyasaya sürdüler.

O zamandan bu yana makine imalat atölyelerinde mikrometrelerin gerekliliği doğru bir şekilde tahmin edilmiş ve takım tezgahlarının gelişmesiyle birlikte çeşitli ölçümlere uygun mikrometreler yaygın olarak kullanılmaya başlanmıştır.